satanizm-chris

Każdy, kto chce się dowiedzieć, czym jest Satanizm, natrafia w pewnym momencie na przeszkodę, której nie można obejść inaczej, jak rewidując swe poglądy na to, czym religia powinna być. Satanizm jest jeden, ale z drugiej strony jego rodzajów i odmian jest tyle, ilu jest samych satanistów - satanista jest przede wszystkim Sobą, a każdy człowiek jest inny. Dlatego szukanie jednego modelu, jednego prawdziwego Satanizmu jest błądzeniem pomiędzy rozmaitymi jego odmianami, bez szans na znalezienie odpowiedzi. Jednej odpowiedzi, wg której można by wyznaczyć prawdziwość innych jego odmian, na które się natrafi.

Zacznijmy od początku, czyli od odpowiedzi na pytanie, czym jest satanizm: religią, ideologią, drogą życia czy czymś jeszcze innym.

Czym religia powinna być? Słownikowa definicja przypisuje temu pojęciu cechy nastepujące:
1. doktryna, czyli zespół wierzeń na temat świata, jego powstania, natury, miejsca człowieka w nim oraz spójne określenie tego, co z tych wierzeń powinno wynikać, czyli moralnych zasad, kierujących odgórnie postępowaniem człowieka.
2. sacrum, czyli sfera rzeczywistości istniejąca poza "normalnym" światem - czyli to, czego nie obejmuje nauka i ludzki rozum.
3. kult, czyli wszystkie działania dotyczące sfery sacrum, które wynikają z przyjętych wierzeń.

Nie istnieje coś takiego jak jedna "doktryna satanistyczna". Różne ugrupowania, zakony i kościoły mają swoje własne, mniej lub bardziej dokładne wizje świata wahające się od ściśle racjonalnych, wierzących w rozumowe wyjaśnienie zagadek wszechświata, do doktryn bardziej ezoterycznych i skomplikowanych niż chrześcijaństwo.

Sfera sacrum też nie jest czymś nierozerwalnie związanym z satanizmem. LaVey i jego Kościół Szatana, najbardziej znana organizacja, rezygnuje z niego zupełnie, ten świat uważając za jedyny, a wszelkie teorie tyczące się sacrum określa jako próbe zniewolenia człowieka przez ludzi, którzy chcą go wykorzystać do swoich celów, lub jego samego - kiedy boi się tego świata i ucieka w fantazje i wytwory jego własnego umysłu. Satanizm racjonalny, bo tak jest określany, jest dumny z odrzucenia "mrzonek", jednak nie rezygnuje z magii, traktując ją jako przejaw sił naturalnych, jeszcze nauce nieznanych, lub wynik pewnych procesów dających się wyjaśnić za pomocą psychologii.

Z powyższego wynika jasno, że odpowiedź na pytanie, czy satanizm jest religią brzmi "mu" - chińskie słowo oznaczające "ani tak, ani nie". Należy też pamiętać, że oprócz mnogości mniej lub bardziej jawnych organizacji istnieje spora ilość satanistów niezrzeszonych, a każdy z nich reprezentuje swój własny rodzaj satanizmu. Trudno też mówić o jakiejś konkretnej ideologii - coś takiego w satanizmie po prostu nie istnieje.

Kilka ważniejszych typów satanizmu:
1. satanizm podwórkowy, zwany pseudosatanizmem. inspirowany muzyką blackmetalową, zakładający bunt wobec wszystkiego, religii chrześcijańskiej w szczególności. Antyklerykalny - najczęściej łączy się z kultem Szatana. Ze względu na swą ostentacyjność często uważany za satanizm właściwy, bo najbardziej widoczny, co szkodzi całej religii ogólnie.
2. satanizm racjonalny - ateistyczny, Szatana traktujący wyłącznie jako symbol, ze spłyconą warstwą filozoficzną, nastawiony hedonistycznie. LaVey i Kościół Szatana reprezentują tą odmianę.
3. satanizm okultystyczny (na przykład Świątynia Seta). Tutaj Szatan (niekoniecznie pod tym imieniem) traktowany jest osobowo, a sfera sacrum istnieje i można się z nią kontaktować oraz ją wykorzystywać.

Pomiędzy nimi znajduje się multum pośrednich wariacji na temat satanizmu - niektóre zostaną opisane i skomentowane w dziale "Historia".

Podsumowując ten rozdział: satanizm nie jest religią. Nie jest ideologią. Satanizm jest drogą życia i niestety, nie ma łatwego sposobu na jego poznanie, nie ma jednej definicji - słowa "jestem satanistą" oznaczają jedynie to, że jeśli chcesz poznać, co to oznacza w konkretnym przypadku musisz o to zapytać. A odpowiedź jest ważna tylko w tym jednym przypadku - to jest cecha wyróżniająca satanizm spośród innych religii/ideologii/postaw... Dlatego za prawomocne uważamy twierdzenie, że "satanizm jest jeden". Satanizm jest jeden - tylko za każdym razem wyraża się inaczej.

Poniżej, czytelniku, masz krótkie określenie tego, co reprezentujemy My. To streszczenie odpowiada na większość pytań, które są Nam zadawane tak często, iż można by sądzić, że ludzie w ogóle nie zadają sobie trudu czytania strony. Zatem zanim wyślesz nam maila z pytaniem, zanim skorzystarz z formularza listu, zanim zbluzgasz nas za coś, do czego się nie przyznajemy, bądź uprzejmy przeczytać. Dokładnie.

Indywidualizm

Indywidualizm to niepodległość umysłu, wolność od potrzeby podążania za stadem - w którymkolwiek kierunku stado by nie podążało. Społeczne konwencje, przykazania, kodeksy - kierowanie się nimi bywa wygodne, jednak ślepe ich przestrzeganie czyni z człowieka niewolnika. Tak samo jak ślepe buntowanie się przeciwko nim. Umiłowanie wolności wyrażające się w niszczeniu wszystkiego, co tą wolność mogłoby ograniczyć samo w sobie jest poważnym ograniczeniem. Satanistyczny indywidualizm jest dbaniem o siebie przede wszystkim - jestem sobą i z tego tytułu moim obowiązkiem jest zapewnienie sobie tego, co jest mi potrzebne. Przedkładając moje potrzeby i moje cele nad wszystko, co ktoś chciałby mi narzucić, jak najbardziej egoistycznie postępować według własnych zasad, własnego rozumu i własnych chęci. To właśnie pociąga za sobą wielość odmian satanizmu, gdyż potrzeby każdego człowieka są różne, różne też są pomysły na ich zaspokajanie.

Rozum

Czyli to, co odróżnia człowieka od zwierzęcia, zdolność nie tylko do działania, ale także do zastanowienia się, jak działać lepiej i czy w ogóle coś jest warte poświęcania na to naszej energii. Racjonalizm. Wiąże się on z wolnością, bo człowiek jest wolny jedynie wtedy, kiedy kieruje się własnym rozumem, sam dla siebie będąc wyznacznikiem tego, co jest dla niego najlepsze. Przy czym podkreślić należy, że racjonalne jest dostrzeżenie, że sam nie zawsze wie lepiej - ot, pułapka, z której człowiek rozumny musi zdawać sobie sprawę.

Amoralizm

Dwa powyższe punkty łączą się w trzecim. Amoralizm. Czyli to, co tak przeraża wszystkich, którzy się z satanizmem pierwszy raz stykają. Bo jeśli ktoś nie ma żadnego kodeksu, żadnych od bogów danych wytycznych i jest wręcz dumny ze swej wolności, o zgrozo, to na pewno jest kimś z gruntu zdeprawowanym, siejącym spustoszenie i Zło. Amoralność jednym tchem wymieniana jest z czarnymi kotami, dewastacją cmentarzy i gwałceniem dziewic. Tymczasem prawda jest inna. Prawdą jest to, że człowiekowi zewnętrzna, narzucona moralność nie jest potrzebna do tego, żeby był dobry. Dobry nawet w chrześcijańskim rozumieniu - ale to tylko część prawdy. Druga część powiada, że kiedy kodeks stawia się nad rozumem, wtedy dopiero pojawia się zło. Kiedy człowiek przestaje myśleć, kontrolę nad nim przejmują inni. A jeśli ktoś chce czy potrzebuje być czyimś panem, panem czyjegoś umysłu, sam jest chory. Oddając swą wolność komuś choremu - to nie może mieć pozytywnych skutków. I z reguły nie ma. Czyż chrześcijan ich moralność czyni lepszymi ludźmi? Zło wynika z braku wolności, nie z jej nadmiaru. Jeszcze jedno należy podkreślić: jesteśmy amoralni - nie antymoralni. Do moralności wyznawanej przez kogoś mamy stosunek obojętny, dlatego nie mamy potrzeby robienia czegoś, co uchodzi za "złe" - to byłoby głupotą, a tej nie lubimy. Pseudosataniści uwielbiają się obnosić ze swą pogardą dla moralności chrześcijańskiej, oraz robić rzeczy na odwrót, by zademonstrować swoją rzekomą "wolność". Niestety, jeśli ktoś ma potrzebę działania przeciw, nie jest wolny. My jesteśmy. Nie musimy niczego udowadniać ani sobie, ani światu.

Wolność od moralności

Brak zewnętrznych norm postępowania nie oznacza bynajmniej, że pojmujemy wolność na zasadzie "róbta, co chceta" - to jest ulubiony zarzut naszych przeciwników. Amoralizm nie oznacza też kompletnego braku norm, natomiast zrywa z tradycyjnym pojmowaniem moralności wyrażonym w 10 przykazaniach, by nie szukać daleko przykładu. Zarzucają nam, że zrywając z moralnościś stajemy się zwierzętami, nieobliczalnymi i niebezpiecznymi dla innych - a z drugiej strony twierdzą, że normy jedynie wyrażają, porządkują i "poprawiają" prawdziwą naturę człowieka, co dla nas nie jest do końca logiczne. Bóg stworzył człowieka i zobaczył, że jest on dobry - mitologia chrześcijańska pozbywa się problemu zła czynionego przez ludzi lokując jego źródło w wolnej woli, niewłaściwie przez ludzi pojmowanej i realizowanej. Wolna wola, czyli źródło problemów, które należy poddać kontroli za pomocą przykazań, nakazów i groźby potępienia wiecznego w przypadku nieposłuszeństwa. Problem polega na tym, że moralność jest bardzo dobrym narzędziem do kontrolowania ludzi, a pokusa, by zaprząc "boską wolę" do realizacji własnym, przyziemnych celów zbyt silna, by kasta kapłanów mogła się jej oprzeć. Natura człowieka poprawiania nie potrzebuje. Nie potrzebuje kontroli za pomocą zewnętrznej moralności - sama dla siebie jest wystarczającym wyznacznikiem tego, co jest dobre i złe. "Niebo gwiaździste nade mną i prawo moralne we mnie" - moja wolność wynika z wewnętrznego poczucia jakości i estetyki działania, które może, lecz nie musi stać w sprzeczności z normami ogólnie przyjętymi. Jeśli zaś stoi w sprzeczności z nimi... w tym miejscu trzeba jasno i wyraźnie powiedzieć, że wolność bez odpowiedzialności za swoje działania stoi w jaskrawej sprzeczności z rozumem i zdrowym rozsądkiem. Satanista, jako człowiek mądry i dojrzały zdaje sobie doskonale sprawę z konsekwencji swojego postępowania, dlatego unika działań mogących mu zaszkodzić w bliskiej lub dalszej perspektywie. Czasem rozum i logika mogą nie wystarczyć - wtedy pozostaje intuicja, która odwołując się do prawdziwej natury człowieka podpowiada mu właściwy kierunek.

Dla satanisty najważniejszą lub jedyną wyrocznią, autorytetem i sędzią jest on sam. Nikt inny - żaden kapłan, bóg lub instytucja. Nie oznacza to negowania wartości czyjegoś dorobku filozoficznego i intelektualnego - z każdego przekazu można wyciągnąć wartościowe przesłanie, czegoś nowego się nauczyć. Chodzi o to, by niczego nie przyjmować na wiarę, tylko dlatego, że "wydaje się" być prawdziwe - sceptyczne podejście pozwala zachować odpowiedni dystans, który z kolei jest podstawą wolności umysłu od rozmaitych nie dających sie logicznie uzasadnić idei. Oczywiście nie każda ideę da się uzasadnić, czy z miejsca przetestować jej prawdziwość, natomiast wystarczy pomyśleć i się zastanowić, by w większości przypadków rozpoznać wartość idei dla nas. Przydatność w życiu. Idee nieprzydatne nam osobiście, lub które w imię "wyższych wartości" nakładają na człowieka jakieś ograniczenia w znakomitej większości przypadków służą celom kogoś innego. Tak, jak dogmaty, zakazy i nakazy służą interesom Kościołów - i nie mamy tu na myśli wyłącznie Kościoła Katolickiego.

Egoizm a miłość

Najważniejszą osobą dla satanisty jest on sam. Egoizm, oczywiście. Często pada pytanie, czy ktoś taki może naprawdę kochać? Kogoś jeszcze, oprócz siebie? Może. Oczywiście, że może, w dodatku o wiele pełniejszą miłością niż ta proponowana przez środki musowego przykazu.. to znaczy środki masowego przekazu. Miłość wg nich wiąże się z oddawaniem siebie, poświęcaniem siebie na rzecz idei - co nie czyni człowieka szczęśliwym (jakże by mogło?) a przez to unieszczęśliwia też drugą stronę - ponieważ człowiek nieszczęśliwy ani nie potrafi ani nie jest w stanie dać szczęścia komuś. Może się poświęcać do upadłego, lecz nic dobrego z tego nie wynika. Najpierw trzeba być samemu szczęśliwym - potem można myśleć o związku. Inaczej związek staje się cyrkiem, w którym dwie niedojrzałe i nieszczęśliwe jednostki starają się uzupełnić wewnętrzne braki i skrzywienia za pomocą drugiej osoby. Czasem ta warstwa jest ukryta, czasem po prostu mało znacząca i związek jest pozytywny, szczególnie, jeśli obie strony są świadome własnych potrzeb i pragnień w tym zakresie, i potrafią ze związku stworzyć coś nie tylko przyjemnego, ale i ze wszech miar pożytecznego dla obojga. Przypominam, że świadomość siebie jest dla satanisty wręcz obowiązkiem :) a związki są wbrew pozorom po to, by się rozwijać, a nie poświęcać. Miłość nie jest poświęceniem siebie. Pełna miłość łączy się ze zrozumieniem drugiego człowieka - a wtedy działanie na jego korzyść jest naturalnym i przyjemnym uzupełnieniem Całości.

Religie

Więkoszość ludzi potrzebuje wiary w Coś. Coś nadającego ich życiu sens, porządkującego ich świat, wyjaśniającego jego sens. Negowanie tego nie ma sensu, logiczne uzasadnienie bezsensu wiary też nie jest mądre, ponieważ wiara z definicji nie podlega logice. Dlatego nikomu nie narzucamy, w co ma wierzyć, bądź nie - jest to indywidualna sprawa, dopóki ktoś w imię Jedynie Słusznej Ścieżki nie próbuje swojej wiary narzucać innym. W szczególności nam. A w co wierzą sataniści? Jeśli chodzi o kwestie religijne, większość znanych mi satanistów ma do nich bardzo luźne podejście. Z jednej strony, satanista może wierzyć w Boga, jeśli chce, za to prawdopodobnie nie będzie się do niego modlił, ani też nie będzie wierzył w jakieś jego szczegółowe określenia - dogmaty. Dogmaty tworzyli ludzie, którym było to potrzebne do kontrolowania bliźnich. My takich zapędów nie mamy, nie mamy zamiaru nikomu narzucać w co albo w kogo ma wierzyć - jak już pisałem wcześniej, jest to sprawa indywidualna i nas nie obchodzi.

Racjonalizm a Magia

Wbrew powszechnemu przekonaniu, jedno nie wyklucza drugiego. Racjonalizm jest kojarzony z naukowym podejściem do rzeczywistości - ale na przestrzeni wieków nauka nie raz musiała przyznać się do swych błędów, nie raz umysł człowieka posługując się logiką i rozumem trafiał w ślepy zaułek, z którego jedynym wyjściem było przyznanie, że logika potrafi stworzyć obraz świata nawet na podstawie nieprawdziwych lub nieprawidłowych założeń. Często też nauka popadała w zbytnie zaufanie do metodologii, owocujące skostnieniem aparatu poznawczego, czyniące z rozumu narzędzie służące nie odkrywaniu świata, lecz obronie ustalonego jego obrazu - za pomocą dopasowywania faktów do teorii oraz pomijaniu faktów, których nijak do teorii nie dało się dopasować. Prawdziwe jest to, co widzę i czego doświadczam. Wierzę w świadectwo moich zmysłów, które nie musi być zgodne z nauką. Racjonalizm wyklucza istnienie rzeczy, których nie da się udowodnić naukowymi metodami - ale z drugiej strony trzeba pamiętać, że są dziedziny i doświadczenia, których nauka nie potrafi objąć ani wyjaśnić dostępnymi jej metodami. Racjonalne i logiczne jest przyznanie, że nauka nie ma monopolu na wyjaśnianie tajemnic wszechświata. Zresztą sama nauka do tego się przyznaje, Oświeceniowe idealizowanie możliwości ludzkiego rozumu nie brzmi już tak dumnie i pewnie jak w ubiegłym wieku. Racjonalne podejście z definicji nie może ograniczać się do ślepego wierzenia w to, że jeśli czegoś nie można zobaczyć, to to nie istnieje. Są na ziemi i w niebie rzeczy, o których nie śniło się filozofom - Magia korzystając z filozofii i nauki łączy je i uzupełnia, aby móc pełniej zrozumieć świat i wypracować skuteczne narzędzia do jego zmiany. Drugi punkt jest zresztą opcjonalny i zależy od woli Maga. Gdzie tu racjonalizm? Przede wszystkim w odcięciu całej mistycznej otoczki towarzyszącej zjawiskom "paranormalnym", przypisywaniu im cech boskich, nadnaturalnych - co nieuchronnie prowadzi do składania wieczornych ofiar, by nazajutrz słońce znów wstało. Religia w przeciwieństwie do nauki ma tendencję do wyjaśniania tego, czego nie można objąć rozumem za pomocą Boga. Lub Bogów. To z kolei prowadzi nieuchronnie do straszliwych nadużyć, których historia zna mnóstwo - kasty kapłańskie nie mogą oprzeć się pokusie wykorzystania rzekomej woli bożej do własnych celów. Racjonalizm i sceptycyzm pozwala uniknąć pułapek zastawianych przez ludzi, którzy wykorzystują wiarę innych do własnych, jakże przyziemnych celów. Satanistyczny racjonalizm nie odrzuca świata Magii, tylko go eksploruje i wykorzystuje, w przeciwieństwie do większości religii traktujących magię jako przynależną wyłącznie Bogu, a samodzielne próby jej wykorzystania traktując jako pewny dowód opętania człowieka przez siły Zła. Satanizm twierdzi, że wszystko jest dla ludzi i wszystko można wykorzystywać - wszystkim można się bawić, jeśli się wie, co się robi i jest się gotowym na przyjęcie odpowiedzialności, co jest podejściem na wskroś racjonalnym. Inaczej też można, ale wtedy człowiek sam się podkłada wszechświatowi - magia w nieodpowiedzialnych rękach jest równie skutecznym środkiem autodestrukcji co narkotyki.

Bóg i zwierzę

Jeśli już mówimy o magii, należy wspomnieć, że u satanisty nie wiąże się on z poddaniem jakiemuś bóstwu czy paradygmatowi - bogom należy się szacunek i ostrożne podejście jest jak najbardziej wskazane - ale bez fałszywej czci i bez poddaństwa. Satanista kontaktujący się z bogami czy aniołami nie pochodzi do nich jak petent do wszechmocnego urzędnika. Satanista wie, czego chce i po prostu to uzyskuje, zachowując równocześnie szacunek do siebie i do drugiej strony. Nie traktujemy wyższych światów z przesadną czcią czy uwielbieniem, jak czyni to większość religii. Wynika to z faktu, że światy wyższe, niematerialne, nie mają prymatu nad tym królestwem materii - wszystkie są częścią jednej całości i z tego tytułu żadnemu z nich nie należą się specjalne względy. Natomiast jest jeden powód, dla którego temu światu należy się więcej naszej uwagi i poświęcenia, powód tak prosty, że aż banalny: w tym świecie żyjemy. W tym świecie, nie w innym. Tu i teraz. Podstawowym błędem wielu religii jest skupienie się na "wartościach duchowych". My o nich nie zapominamy, ale naszym teatrem jest Ziemia - tu żyjemy, tu walczymy i tu się bawimy. TUTAJ. To właśnie symbolizuje odwrócony pentagram. Podkreśla on, że człowiek jest jednocześnie i bogiem, i zwierzęciem, a żadna z tych stron nie jest ważniejsza od drugiej. Obie są ważne. O obie należy dbać. Tutaj występuje zasadnicza różnica pomiędzy satanizmem a innymi religiami - szczególnie chrześcijańskimi. Chrześcijanie swoją wewnętrzną bestię próbują ujarzmić, nałożyć jej kaganiec, poskromić, co przyprawia ich często o całkiem interesujące nerwice i obsesje - wystarczy popatrzeć na najbardziej aktywnych chrześcijan na scenie politycznej. Satanista woli zwierzę oswojone, nie ujarzmione. Naturalne popędy należy zaspokajać, stłamszone i wypchnięte poza świadomość stają się Cieniem człowieka, nie dając mu spokoju, z ukrycia sterując jego myślami i postępowaniem. Nie dość, że brak wolności, to jeszcze brak świadomosci.

Mroczność

Dlaczego nie oddajemy czci Szatanowi? Bo przecież nie oddajemy, traktując go bardziej jako symbol niż jako realną postać. Nie składamy mu ofiar - z magicznego punktu widzenia nie ma to sensu. Z jakiegokolwiek innego zresztą też. Nie składamy ofiar, podkreślę na wszelki wypadek, bo do niektórych to nie dociera. Co więcej - zła sława satanizmu, jeśli chodzi o ofiary, jest jednym wielkim nieporozumieniem. Morderstwa i oddawanie czci Szatanowi nie jest przyczyną społecznej fobii - jest jej wynikiem. W tym miejscu muszę zmartwić obydwie strony barykady. Czciciele Szatana swoje chore pomysły biorą z propagandy antysatanistycznej, która co jakiś czas odżywa w środkach masowego przekazu, kiedy nie ma o czym pisać, kiedy pod ręką nie ma akurat żadnej wojny a nasi kochani politycy nie wygłupili się jakoś szczególnie. Kult Szatana jest wytworem wyobraźni i szukaniem zła nie tam, gdzie ono faktycznie się znajduje. A to, że owo zło przybiera później postać faktów dokonanych jest wręcz naturalną konsekwencją. Tak samo Czarne Msze i odmawianie Ojcze Nasz wspak. W ten sposób powstał "Młot na Czarownice" i inne radosne wykwity naszej kultury, które jednej stronie służą jako definicja i opis Zła, a drugiej jako podręcznik "Jak być Złym". Tak to właśnie działa.

My, Sataniści

Wszystko, co jest napisane powyżej, nie jest oczywiście czymś występującym wyłącznie w sataniźmie. Można podpisać się pod tym i ze wszystkim zgodzić, ale satanistą nie być. W dodatku wcale nie potrzeba się z powyższym zgadzać, żeby przyjąć tą "mroczną" etykietkę. Zatem... czego potrzeba? Tak naprawdę jedynym, czego potrzeba, jest wyrażenie woli bycia satanistą. Ponieważ nie istnieje jedna oficjalna wersja naszej religii, nie da się "z urzędu" określić, czy ktoś ma prawo czy nie określać się w ten sposób. A dlaczego my to określenie przyjmujemy? Określenie, które cieszy się tak złą sławą i które teoretycznie powinno być unikane - żeby nie robić sobie kłopotu, nie utrudniać sobie życia posądzeniami o palenie kościołów i działanie na szkodę społeczeństwa. Zatem, dlaczego nazywamy się satanistami? Skoro w dodatku nie oddajemy czci Szatanowi?

Oryginalny Szatan nie był wcielonym złem. Był przeciwnikiem i oskarżycielem. Tym, który pomagał Bogu nie popaść w stagnację i zbytnie samouwielbienie. Tym właśnie jesteśmy My. Sataniści. Śmiejąc się z obłudy i zakłamania wszelkiej maści przewodników stad, którzy chcą, by ich funkcja Naczelnego Barana była niekwestionowana i nie podlegała dyskusji. Ale to nie przejdzie. Głos z tylnych szeregów zawsze będzie się odzywał, nie pozwalając spokojnie spać. Jesteśmy poza stadem - ale jesteśmy ludźmi, którzy przez swój idealizm i dążenie do perfekcji doznają estetycznej wręcz przykrości patrząc na społeczne samozakłamanie, powszechnie panującą obłudę i elementarny brak Jakości. Jesteśmy przeciw. W dodatku nas to bawi. Przez stworzenie tej witryny bierzemy udział w przedstawieniu, jako siła Rozumu i Świadomości, pochodnią Lucyfera korygując ciemność, w którą, drodzy członkowie społeczeństwa, wpędzają was wasi przywódcy. Nie, nie musicie nam dziekować - nie robimy tego dla was. Robimy to dla siebie.